ミシュランガイド2026東京が発表されました。
東京の星付きレストランは160軒と19年連続世界一。

同ガイドブック責任者グヴェンダル・プレネック氏は、「東京が世界屈指の美食都市であることを証明した」と絶賛している。

はて？　本当に東京は世界屈指の美食都市なのだろうか？
そもそも、ミシュランとは？

มิชลินไกด์ โตเกียว 2026 ได้ประกาศผลออกมาแล้ว
ปีนี้ โตเกียวมีร้านอาหารที่ได้รับดาวรวม 160 แห่ง และครองตำแหน่งอันดับหนึ่งของโลกต่อเนื่องเป็นปีที่ 19

ผู้รับผิดชอบไกด์บุ๊กเล่มนี้ คุณเกว็นดัล ปูลเล็นเนค (Gwendal Poullennec) ผู้อำนวยการฝ่ายจัดทำคู่มือ ‘มิชลิน ไกด์’ กล่าวชื่นชมว่า
“เป็นการพิสูจน์แล้วว่า โตเกียวคือหนึ่งในนครหลวงด้านอาหารชั้นนำของโลก”

แต่ทว่า… โตเกียวเป็น “มหานครแห่งอาหารชั้นยอด” ของโลกจริงหรือ?

ก่อนอื่น เราควรย้อนกลับมาถามว่า “มิชลิน” คืออะไรกันแน่

少なくとも東京は飲食店密集地であり、その多様性は世界屈指といえるでしょう。
味わいの平均値も、世界でも上位に位置するといえると思います。

この背景には世界的に高い食文化と技術基準の高さ、そして事業環境と料理人の鍛錬があります。

1,000年以上も前から、食は単なる食べ物ではなく文化教養として育まれてきました。
実際、安土桃山時代に来日したジョアン・ロドリゲスは著書『日本教会史』の中で支配階層が身に付けるべき「能」（実践的な教養）であったものとして、「弓術・蹴鞠・庖丁」を挙げており、室町時代には武家にもこの文化は広まっています。

อย่างน้อยที่สุด โตเกียวก็เป็นเมืองที่มีร้านอาหารหนาแน่นที่สุดแห่งหนึ่งในโลก　

คุณภาพรสชาติในภาพรวมก็จัดอยู่ในระดับสูงเมื่อเทียบกับมาตรฐานสากล

เบื้องหลังความสำเร็จนี้ เกิดจากวัฒนธรรมอาหารที่สั่งสมยาวนาน มาตรฐานด้านเทคนิคที่สูง ตลอดจนสภาพแวดล้อมทางธุรกิจ และความมุมานะฝึกฝนของเชฟ

อาหารในญี่ปุ่นมิได้เป็นเพียง “สิ่งที่กินได้” แต่ถูกยกระดับให้เป็นองค์ความรู้ทางวัฒนธรรมมานานกว่าหนึ่งพันปี
ในหนังสือ ประวัติศาสตร์คริสตจักรญี่ปุ่น โดยชาวโปรตุเกสชื่อ โจอัน โรดริเกซ ผู้เดินทางมายังญี่ปุ่นในยุคอะซุจิ–โมโมยามะ ได้กล่าวไว้ว่า สิ่งที่ชนชั้นปกครองในยุคนั้นควรมีในฐานะ “ศิลปะปฏิบัติ” คือ “ยิงธนู เล่นเคมาริ และการปรุงอาหาร (โบโช)”
และในสมัยมุโรมาจิ วัฒนธรรมเช่นนี้ก็แพร่หลายสู่หมู่นักรบและผู้มีฐานะ

参入障壁の低さも一因であるといえます。
参入障壁の例を挙げるならば、例えばパリは歴史的建造物が多く、飲食店を開けられる物件が限られており、
前の入居者から営業権を購入する必要があります。
莫大な資金が欠かせず、シェフの多くはオーナーに雇われて働いています。

一方、日本は物件面の制約が少なく若手も店を開きやすい。
その恵まれた環境で料理人が腕をふるい、食の水準を引き上げてきました。

日本料理界の強みは、日本料理を中心に、フランス、中国など世界各国様々な分野の料理人がひしめきあっているところにあると言えるでしょう。これは原則として、「料理は学んだこと、努力したこと以上の奇跡はおきない」という前提において、競争力の高い環境は料理人にとって最高の環境と言えます。

現在、海外修行を経験し、日本ほど料理人が活躍できる土壌が整った国はありません。
腕が良ければ独立、起業に挑める環境があり、食に洗練された消費者もいます。
競争も世界一激しいが、切磋琢磨し成功すればどの業界よりも収入を得ることができる。
こういった意味では、非常に夢のある仕事です。

อีกเหตุผลหนึ่งคือ “อุปสรรคในการเปิดร้านอาหารที่ค่อนข้างต่ำ”
ยกตัวอย่างเช่น กรุงปารีส ซึ่งมีอาคารประวัติศาสตร์มาก จึงจำกัดพื้นที่ที่สามารถเปิดร้านอาหารได้
นอกจากต้องเช่าพื้นที่แล้ว ยังต้องซื้อ “สิทธิ์ในการประกอบกิจการ” จากผู้เช่ารายก่อน ใช้ทุนจำนวนมหาศาล และเชฟส่วนใหญ่จึงต้องเป็นเพียงลูกจ้างของเจ้าของกิจการ

ตรงกันข้าม ญี่ปุ่นมีข้อจำกัดด้านสถานที่น้อยกว่า ทำให้เชฟรุ่นใหม่สามารถเปิดร้านของตนเองได้ง่ายกว่า
ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เชฟสามารถทุ่มเทฝีมือและยกระดับมาตรฐานอาหารให้สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

จุดแข็งของวงการอาหารญี่ปุ่นคือ เชฟจากหลากหลายสัญชาติและสายอาหาร ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่น ฝรั่งเศส จีน ฯลฯ ต่างมารวมตัวกันแข่งขันและผลักดันกันเอง
ภายใต้หลักการว่า “อาหารไม่มีปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นเหนือไปกว่าสิ่งที่เรียนรู้และฝึกฝนมา”
สภาพแวดล้อมการแข่งขันที่เข้มข้นเช่นนี้ จึงถือเป็นพื้นที่ที่ดีที่สุดสำหรับการเติบโตของเชฟ

ปัจจุบัน แทบไม่มีประเทศใดในโลกที่เอื้อให้เชฟได้รับโอกาสเติบโตและประสบความสำเร็จได้เท่าญี่ปุ่น
เมื่อมีฝีมือ ก็สามารถมุ่งสู่การเปิดร้านหรือเป็นเจ้าของธุรกิจได้
ผู้บริโภคก็มีรสนิยมละเอียดละออและเข้าใจอาหาร
การแข่งขันอาจดุเดือดที่สุดในโลก แต่หากฝ่าฟันและประสบความสำเร็จย่อมสร้างรายได้มากกว่าวงการใด ๆ
จึงไม่เกินจริงที่จะกล่าวว่า อาชีพนี้มี “ความฝัน” อยู่เต็มเปี่ยม

ただ、日本は本当に世界屈指の美食都市なのでしょうか？

食の評価をする様々なツールにおいて、「？」が生じるお店があまりに多く、
本質的な理解がない一般評価に振り回されているケースも多い。

もちろん飲食店は利用してくれる消費者がいるからこそ成り立ちます。
ただ最近では、「＃予約困難店」という言葉を多用する食べ手があまりにも多すぎます。
彼らの多くは、ステイタス的に店舗に訪問するケースが多く、店側もそれらに迎合しているケースが散見されます。
食べ方も含め、消費者に迎合する姿勢には知性や教養のかけらもなく、料理への姿勢を忘れられた料理は勘違いも甚だしく愚鈍しか言いようがありません。

これは何も高価な食材を使う事を良しとしているわけではありません。
高度の技術を駆使することだけを良しとしているわけでもありません。

誰かが誰かの為に、心を尽くした慈しみのある料理こそ料理の本質であり、
プロはここにプロならではの目利きと技術を駆使するのみということです。

แต่ถึงอย่างนั้น ญี่ปุ่นเป็น “มหานครแห่งอาหารอันดับต้น ๆ ของโลก” จริงหรือไม่?

เมื่อพิจารณาจากเครื่องมือประเมินด้านอาหารหลากหลายรูปแบบ จะพบว่ามีร้านจำนวนไม่น้อยที่ก่อให้เกิดเครื่องหมายคำถาม
หลายครั้งการประเมินด้านอาหารกลับถูกชี้นำโดยความเข้าใจเพียงผิวเผินของผู้บริโภคทั่วไป

แน่นอนว่าร้านอาหารนั้นดำรงอยู่ได้เพราะมีผู้บริโภค
แต่ช่วงหลัง ๆ แนวโน้มของผู้คนที่หลงใหลคำว่า “#ร้านจองยาก” มีมากเกินไป
หลายคนไปเยือนร้านดังเพื่อเสพสถานะ มากกว่าเสพอาหาร
และมีไม่น้อยที่ร้านเองก็(ยอมตามใจ) สิ่งนี้เพื่อดึงความนิยมกลับมา

การกินเช่นนี้—รวมถึงท่าทีที่เอาใจเชฟแบบไม่เข้าใจแก่นสาร—

ขาดทั้งปัญญาและวัฒนธรรม

การละเลยท่าทีที่เคารพต่ออาหาร ถือเป็นความเข้าใจผิดอย่างร้ายแรงและโง่เขลา

ทั้งนี้ มิได้หมายความว่า การใช้วัตถุดิบราคาแพงคือสิ่งที่ดี

หรือว่าการแสดงเทคนิคขั้นสูงคือสิ่งที่เหนือกว่า

แก่นแท้ของอาหาร คือ “การปรุงด้วยความเอาใจใส่จากหัวใจ เพื่อใครสักคน”

และสิ่งที่เชฟมืออาชีพทำ คือการใช้สายตาและเทคนิคของตนยกระดับ “ความเอาใจใส่นั้น” ให้โดดเด่นเท่านั้นเอง

同時に日本料理において、書の理解がなく、器の理解もなく、花も生けられず、茶道も理解もなければ、
文化としての和食が理解できるわけもなく、その表現は単なる食に過ぎません。

これは、作り手も食べ手も同様です。

フランス料理においても、食べ手が料理の本質を理解することが出来ず、見た目や単なる『旨味』だけを評価するようになり、基礎が確立された伝統的な料理の評価が低く、革新的な技術や見た目が評価されるようになり、結果として若者がイノベーティブの店で修行したがるようになりました。

ในทำนองเดียวกัน หากผู้ปรุงอาหารญี่ปุ่นไม่เข้าใจศิลปะการเขียน ไม่เข้าใจภาชนะ ไม่รู้จักการจัดดอกไม้ และไม่เข้าใจพิธีชงชา

ก็ย่อมไม่อาจเข้าใจ “วัฒนธรรมอาหารญี่ปุ่น（วะโชกุ）” ได้เลย — สิ่งที่ทำออกมาจะเป็นเพียง “อาหาร” แต่ไม่ใช่ “วัฒนธรรมอาหารญี่ปุ่น”

 

และเรื่องนี้ ไม่ได้จำกัดเฉพาะผู้ปรุงเท่านั้น แต่รวมถึงผู้กินด้วย

 

ในฝรั่งเศสเองก็เช่นกัน หากผู้กินไม่เข้าใจแก่นแท้ของอาหาร แล้วไปตัดสินเพียงรูปลักษณ์หรือรส “อูมามิ” เพียงอย่างเดียว

อาหารดั้งเดิมที่เป็นรากฐานกลับถูกมองข้าม ขณะที่เทคนิคใหม่หรือรูปลักษณ์แปลกตากลับได้รับการยกย่อง

ผลลัพธ์คือ เชฟรุ่นใหม่จำนวนมากพากันไปฝึกงานในร้านแนว “นวัตกรรม” มากกว่าจะเรียนรู้พื้นฐานที่แท้จริง

日本料理もフランス料理も、最も基礎となる伝統的な調理技術は一見華やかさに欠け多大な手間と時間を要するものの、あらゆる応用の基礎になるのですが、これらを学ぶ調理人も、理解する食べ手も激減し、中身の薄いものが作り手にも食べ手にも評価されやすい状況になっています。

 

本来、音楽に例えるならば時代の趨勢がポップスやヒップホップであっても、片側にはクラッシック音楽が確固として存在するように、イノベーティブと伝統の両翼が高いレベルであってこそ、食文化の発展につながります。

さて食材の相が季節の移ろいと共に変わりゆくように、街の息遣いや客足も盛衰を見せるものです。
そんな気配を汲み取り、大切なお店を慮って顔を出す・・・
ある種の隠徳とも言える食事をする人達もいます。

ทั้งอาหารญี่ปุ่นและอาหารฝรั่งเศส ล้วนมี “เทคนิคพื้นฐานอันล้ำค่า” ที่แม้ไม่ฉูดฉาด แต่ต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างสูง

อย่างไรก็ตาม ทั้งผู้ปรุงที่ศึกษาเทคนิคเหล่านี้ และผู้บริโภคที่เข้าใจมัน กลับลดจำนวนลงอย่างมากในปัจจุบัน

 

หากเปรียบกับดนตรี แม้แนวเพลงยอดนิยมในยุคสมัยอาจเป็นป๊อปหรือฮิปฮอป แต่ก็ยังคงมี “คลาสสิก” อยู่เสมอ

การที่ “นวัตกรรม” และ “จารีตดั้งเดิม” ยืนอยู่เคียงข้างกันในระดับสูงเท่ากันต่างหาก ที่จะทำให้วัฒนธรรมอาหารเติบโตได้อย่างแท้จริง

 

และนั่นก็เหมือนกับความสัมพันธ์ระหว่างผู้ปรุงและผู้กินเช่นกัน

 

วัตถุดิบย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาล เมืองและลูกค้าก็มีช่วงขาขึ้นขาลงเช่นเดียวกัน

มีผู้คนบางกลุ่มที่สามารถสัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงนี้ และยังคงแวะเวียนไปเยี่ยมร้านที่ตนรักอยู่เสมอด้วยความห่วงใย

พวกเขาคือผู้กินที่มี “คุณธรรมซ่อนเร้น” ซึ่งหาได้ยากในยุคปัจจุบัน

これらは前述の、他人の評価や瞬間風速的な人気度に左右されることのない、人間を真に自由にする知性の持ち主であり、“良き食べ手”と言えるでしょう。

さて、“良き食べ手”とは具体的にどういったものでしょうか？

個人的かつ客観的な解釈として、
「食材と調理の価値を深く理解し、食文化を正しく、かつ、発展的に伝える事が出来る人」
という風に言えるかと思っています。

実際、必要性として考えても
市場も政策も環境も、すべては食べ手の選択を目掛けて最適化されます。
産業側の理論に踊らされやすい蒙昧なる食べ手ではなく、ゆるぎない知性に基づいた自由な人格を持つ食べ手を育成するためにも、一つの基準は必要でしょう。

良識ある購買力が健全な世界を創る・・・これはアート市場でも相似形を描きます。

こういった点において、大阪を中心とした上方のガストロノミーの特質は“良き食べ手”の土壌が
古くから育まれてきました。

元々京都や大阪では料亭や割烹文化が盛んで、客が主人にアレコレと自分の趣向を伝える習慣が色濃くあります。
咄嗟の注文に意気を感じて、即興で応える腕前を見られるのも割烹を始めとするカウンターの醍醐味に他なりません。

料理のジャンルを問わず、上方のガストロノミーは大阪の商人や京都の町衆など、日本の中でも特に値打ちにシビアな食べ手に絶えず鍛えられてきたのです。

モースの贈与論を例に挙げるならば、対価としての料理とその饗応役務（サービス）だけではありません。
信頼や共感、親愛の情、そして未来にわたる“交換”の持続性に対する淡い契約とも言えます。

บุคคลเหล่านี้ไม่หวั่นไหวไปตามกระแสหรือเสียงยกยอ
พวกเขามีปัญญาที่ทำให้ตนเองเป็นอิสระอย่างแท้จริง นี่คือ “ผู้กินที่ดี”

แล้ว “ผู้กินที่ดี” ควรเป็นอย่างไร?

ในเชิงมุมมองส่วนตัวแต่ตั้งอยู่บนฐานความเป็นกลาง
ผมมองว่า ผู้กินที่ดีคือ
“บุคคลที่เข้าใจคุณค่าของวัตถุดิบและการปรุงอย่างลึกซึ้ง และสามารถถ่ายทอดวัฒนธรรมอาหารได้อย่างถูกต้องและสร้างสรรค์”

เพราะในความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็นตลาด นโยบาย หรือสิ่งแวดล้อม ล้วนเคลื่อนไปตาม “การเลือกของผู้บริโภค”
หากผู้บริโภคไร้ความเข้าใจ ก็จะถูกครอบงำโดยทฤษฎีที่ภาคอุตสาหกรรมยัดเยียด
การสร้างผู้กินที่มีปัญญาและเป็นอิสระจากอคติ จึงต้องมีมาตรฐานหรือหลักยึดบางประการ

พลังการเลือกซื้อที่มีวิจารณญาณ คือปัจจัยที่ทำให้โลกดีขึ้น
โลกของศิลปะก็สะท้อนหลักการเดียวกัน

 

こうした主人と客の関係性に生じる互酬性こそが、日本の飲食店の文化と経営を支えてきたのだと思います。

この点において、『主客一体　一座建立　相客に心せよ」
かつて利休が大成した茶の湯の精神性に大きく依拠し、その上で作り手と食べ手を、食文化を磨き上げる双務的な主体として捉え直す、つまり安易な二項対立を良しとせず、主＝提供者、客＝享受者という境界を意図的に滲ませていく点は、実に日本的だと思います。

本来、善意は共鳴するもの。

善意による行為は、異質であったもの同士を乳化させ、美味しい混濁を生み出す・・・
「相客に心せよ」とは、日本の食べ手としての基本態度の表明であり、極みに至ることが無い根本でもあるように思います。

茶道、華道、書道、香道、陶芸、音楽、服飾、立居振舞・・・

食文化とは、食材や調理法、食器や食事のマナー、それら空間を創り上げるあらゆる設えに関する知見、習慣など、「食」に関するあらゆる文化を総称する概念であり、作り手と食べ手の双方がこれらを踏まえてこそ、本当の意味での美食という文化が大成されるものだと認識しています。

ด้วยเหตุนี้ ลักษณะการทำอาหารในภูมิภาคตอนบนซึ่งมีศูนย์กลางอยู่ที่โอซาก้า　มีพื้นฐานของ “ผู้กินที่ดี” ปลูกฝังมาตั้งแต่สมัยโบราณ
เดิมทีเกียวโตและโอซาก้ามีวัฒนธรรมเรียวเท(ห้องอาหารญี่ปุ่น)และคัปโป(ร้านอาหารญี่ปุ่นต้นตำรับ)ที่เฟื่องฟู ลูกค้ามักถ่ายทอดความชื่นชอบของตนต่อเจ้าของร้านอย่างเป็นกันเอง
ความสามารถของเชฟที่จะตอบสนองลูกค้าด้วย “ทักษะการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า” จึงกลายเป็นเสน่ห์สำคัญของร้านคัปโป(ร้านอาหารญี่ปุ่นต้นตำรับ)และร้านเคาน์เตอร์ทั้งหลาย

ไม่ว่าจะเป็นอาหารประเภทใดก็ตาม ศาสตร์การทำอาหารของคามิกาตะได้รับการปลูกฝังอย่างต่อเนื่องโดยผู้รับประทานอาหารที่ฉลาดที่สุดในญี่ปุ่น เช่น พ่อค้าชาวโอซาก้าและชาวเมืองเกียวโต

ไม่ว่าสายอาหารแบบใด ศาสตร์การทำอาหารคามิกาตะของคันไซได้รับการขัดเกลาจากผู้กินที่เข้มงวดเรื่อง “คุณค่าที่แท้จริง”
ทั้งพ่อค้าชาวโอซาก้า และชาวเมืองในเกียวโต ต่างทำหน้าที่เป็น “ผู้ทดสอบตัวจริง” ของเชฟมาโดยตลอด

หากจะโยงเข้ากับทฤษฎีของมาร์แซล มอสส์ (Marcel Mauss) ว่าด้วย “การให้”
ความสัมพันธ์นี้มิได้จบลงเพียงบทบาทของ “อาหารแลกเงิน” หรือ “บริการแลกค่าตอบแทน”
แต่ยังรวมไปถึงความไว้วางใจ ความเข้าใจ ความรักใคร่ และข้อตกลงแฝงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่ยืนยาวในอนาคต

ความเป็น “แลกเปลี่ยนสองฝ่าย” เช่นนี้นี่เอง ที่ค้ำจุนวัฒนธรรมและการดำเนินธุรกิจร้านอาหารของญี่ปุ่นให้ตั้งมั่นมายาวนาน

ถ้อยคำ “主客一体　一座建立　相客に心せよ”

(เจ้าบ้านและแขกคือหนึ่งเดียว / การร่วมโต๊ะคือการสร้างที่แห่งหนึ่งขึ้นร่วมกัน / จงใส่ใจต่อสหายร่วมโต๊ะ)

ซึ่งสะท้อนจิตวิญญาณแห่งพิธีชงชาของเซ็นริคิว

ได้กลายมาเป็นแก่นสำคัญของวัฒนธรรมอาหารญี่ปุ่น

 

ญี่ปุ่นไม่ยึดติดกับการแบ่ง “ผู้ให้” และ “ผู้รับ” อย่างชัดเจน

แต่ตั้งใจให้เส้นแบ่งระหว่าง “ผู้ปรุง” และ “ผู้กิน” ค่อย ๆ เลือนลง เพื่อร่วมกันสร้างและขัดเกลาวัฒนธรรมอาหารให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

 

โดยเนื้อแท้แล้ว “ความปรารถนาดี” ย่อมส่งเสียงถึงกัน

การกระทำด้วยความเมตตาทำให้สิ่งที่แตกต่างหลอมรวมกัน เกิดเป็น “ความอร่อยแห่งความกลมกลืน”

 

คำว่า “จงใส่ใจต่อผู้ร่วมโต๊ะ” จึงไม่ใช่เพียงมารยาท แต่คือรากฐานของท่าทีที่ผู้กินชาวญี่ปุ่นควรมี

และยังเป็นสิ่งที่ไม่มีวันถึงที่สุด เป็นการฝึกฝนตลอดชีวิต

 

พิธีชงชา การจัดดอกไม้ การเขียนพู่กัน กลิ่นหอม เครื่องปั้นดินเผา ดนตรี เครื่องแต่งกาย มารยาทในท่วงท่า…

สิ่งเหล่านี้ล้วนเชื่อมโยงกับ “วัฒนธรรมอาหาร” ทั้งสิ้น

 

วัฒนธรรมอาหาร คือแนวคิดที่รวมถึงวัตถุดิบ วิธีปรุง ภาชนะ มารยาท และการตกแต่งสถานที่

เมื่อผู้ปรุงและผู้กินต่างเข้าใจสิ่งเหล่านี้ร่วมกัน

นั่นแหละจึงจะเกิด “วัฒนธรรมแห่งอาหารชั้นสูง” อย่างแท้จริง

 

◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇
住所：兵庫県芦屋市大原町28-7-1

HP：http://www.justice-j.ne.jp/

問合せ時間　08：30～17：30

【発行者】 ジャスティスプランニング

～ジャスティスプランニングは食事業を中心に 　　　 　　　
　　　　あらゆる価値を最大化させるコンサルティングを行っています～

株式会社　然
コンサルティング事業部　ジャスティスプランニング

ที่อยู่: 28-7-1 โอฮาระมาจิ เมืองอะชิยะ จังหวัดเฮียวโงะ

เว็บไซต์: http://www.justice-j.ne.jp/

เวลาติดต่อสอบถาม: 08:30–17:30

 

【ผู้ออกเอกสาร】 Justice Planning

～Justice Planning ให้บริการที่ปรึกษาเพื่อเพิ่มคุณค่าสูงสุดในทุกด้าน โดยมีธุรกิจอาหารเป็นศูนย์กลาง～

 

บริษัท เซ็น จำกัด

ฝ่ายธุรกิจที่ปรึกษา Justice Planning
◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇◆◆◇◇